Hey lovelies / hey lieverds,
EN: It is time to answer the question: “How did y’all meet?” Despite this being the condensed version of our story, it’s still too long to share in one go. So today is Part 1, and Part 2 will follow in a couple of days.
NL: Het is tijd om de vraag te beantwoorden: “Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?” Ondanks dat dit de verkorte versie van ons verhaal is, is het toch te lang om in één keer te delen. Dus vandaag is Deel 1, en Deel 2 volgt over een paar dagen.
—
EN: David had been on Twitch for a long time, but didn’t really start streaming until October 30th, 2021. That was also the day I started following him. We occasionally saw each other in chat somewhere, at streamers where we, separately, had ended up through others.
The first time I heard his voice, it felt like coming Home. Like it was a voice from the past, like I genuinely knew him, knew exactly who he was. The time difference (7 hours) and the streaming schedule he had at the time (afternoon/evening for him) made it almost impossible to watch all of his streams, but I did my best. I hardly ever said anything in chat (it took me months before I dared to say something ;p) but listened with full dedication. He’d be on the big screen downstairs, then I’d switch to mobile and take him upstairs. I listened to him until I really couldn’t stay awake anymore and then Twitch had to be turned off.
I got to know him more and more, not necessarily because he shared a lot about himself, but mainly because of the way he reacted to others. I could clearly hear he wasn’t doing well. It was more than past traumas, there was clearly more to it. It hurt me. Which isn’t weird, because I’m a very empathetic person, but it felt… different.
To be continued…
—
NL: David was al lange tijd op Twitch, maar begon pas echt met streamen op 30 oktober 2021. Dat was ook de dag dat ik hem ben gaan volgen. We zagen elkaar af en toe wel ergens in chat, bij streamers waar we, los van elkaar, via via terecht waren gekomen.
De eerste keer dat ik zijn stem hoorde, voelde als Thuiskomen. Alsof het een stem uit het verleden was, alsof ik hem écht kende, precies wist wie hij was. Door het tijdsverschil (7 uur) en het streamschema dat hij destijds had (middag/avond voor hem) was het bijna onmogelijk al zijn streams te kijken, maar ik deed mijn best. Ik zei bijna nooit iets in chat (het kostte me maanden voordat ik iets durfde te zeggen ;p) maar luisterde met volle overgave. Beneden was hij op het grote scherm, dan switchte ik naar mobiel en nam hem mee naar boven. Ik luisterde naar hem tot ik echt niet meer wakker kon blijven en dan moest Twitch uit.
Ik leerde hem meer en meer kennen, niet per se omdat hij veel over zichzelf vertelde, maar vooral door de manier waarop hij reageerde op anderen. Ik kon duidelijk horen dat het niet goed met hem ging. Het was meer dan trauma’s uit het verleden, er was duidelijk meer aan de hand. Het deed me pijn. Wat niet raar is, want ik ben een zeer empathisch persoon, maar het voelde… anders.
Wordt vervolgd…
Leave a Reply