Dutch below – Nederlands onderaan
Hey lovelies,
Time for a serious Life Update! To be completely honest, I’ve been avoiding this kind of update for a while now, and in this post I’ll try to explain why that is. But first… Some news about my immigration procedure.
Another evidence request
The day after my birthday post – in which I wished for becoming a permanent resident soon – I got a letter from USCIS about exactly that. This immediately caused a lot of extra stress, because well… They want more evidence, and of course there’s a deadline.
First of all, they asked for evidence that David and I are living as a married couple. So things like shared bank accounts, utility bills, insurance, pictures, and even sworn statements from others. Despite some of these things being impossible, we definitely have enough material, so that wasn’t really the issue.
More medical procedures
The second demand though, was for me to have yet another medical exam. So I had to find an official “Civil Surgeon” appointed by USCIS and contact them. I then had to read an insane amount of information and send them a bunch of health related documentation, followed by a lot of emails, phone calls, and going to a clinic for bloodwork. Once that was done, I could finally schedule an appointment. Unfortunately their first opportunity is September 9th, so it’s still a lot of waiting…
Once that appointment is all done, they’ll give me the last piece of evidence I need, and I’ll have to send the package of all requested evidence combined to USCIS. Then we wait again, no idea how long.
Extra costs
Oh, and yes, of course this is costing money again. The bloodwork was luckily covered by our insurance, but this specific doctor’s fee of $ 175 is not, and then there’s the costs of scanning, copying, and printing our evidence, sending express mail, and of course transportation to and from everything.
Now that doesn’t sound like a whole lot, but being able to afford our normal life costs is already a struggle, so this felt like being pushed underwater… Luckily a dear friend decided to very generously donate almost all of those extra costs, for which we are eternally grateful.
Embarrassed and afraid
Why I haven’t been posting Life Updates as much anymore? For the most part, because I’m afraid to. I’m afraid to lose more friends. To be seen as “negative” or “complaining”. Maybe people will even think we’re lying because it’s taking so long and we’re still not out of our shitty situation.
Our living situation is still shit. David is still trying to find a better job. We’re still unable to stream. We’re still struggling with our mental health. David has started to pay off another debt from his life before me (he has already paid off others), which means even less income to spend. And on top of everything else, we’ve had to deal with some extremely stressful situations at the house we’re living in.
So yes, I’m afraid to talk about things. And I’m embarrassed that I can’t do more, that I’m not more independent, and that I have to ask for help.
Accepting help
Over a decade ago I lost my entire income because – in short – being disabled made me lose my job, but I wasn’t deemed disabled enough for benefits. I spent months selling most of my belongings. For a few years, my (now) ex and I had to accept donated money, food, and other products to be able to keep the roof over our heads. I said then, never again. Now I’m back to needing help.
I know in the long run, we will be fine. But right now, we are struggling. If there’s anything you can miss, my PayPal is on the Contact page of this website. Any donation is greatly appreciated (preferably in dollars, but PayPal does the math for you) and 100% of it will go to groceries like food, water, supplements, toothpaste, toilet paper, cleaning products, etc.
Thank you so much for your understanding and support. They mean the world to us.
Hugs,
Didi
Hey lieverds,
Tijd voor een serieuze Life Update! Om volkomen eerlijk te zijn, heb ik dit soort updates een tijd lang vermeden, en in dit bericht zal ik proberen uit te leggen waarom. Maar eerst… Wat nieuws over mijn immigratieprocedure.
Nóg een verzoek om bewijs
De dag na mijn verjaardagsblogpost – met daarin mijn wens om snel een permanente verblijfsvergunning te krijgen – kreeg ik een brief van USCIS over precies dat. Dit zorgde meteen voor veel extra stress, want tja… Ze willen meer bewijs, en uiteraard is er een deadline.
Allereerst vroegen ze om bewijs dat David en ik als getrouwd stel samenleven. Dus dingen zoals gedeelde bankrekeningen, gas/water/licht, verzekeringen, foto’s, en zelfs beëdigde verklaringen van anderen. Hoewel sommige van deze dingen onmogelijk zijn, hebben we zeker genoeg materiaal, dus dát was niet echt het probleem.
Meer medische ingrepen
De tweede eis was echter dat ik nogmaals een medisch onderzoek moet ondergaan. Ik moest dus een officiële, door de USCIS aangestelde “Civil Surgeon” vinden en contact met hen opnemen. Vervolgens moest ik een enorme hoeveelheid informatie doorlezen en hen een heleboel medische documentatie sturen, gevolgd door een heleboel e-mails, telefoontjes, en een bezoek aan een kliniek voor bloedonderzoek. Toen dat eenmaal was gebeurd, kon ik eindelijk een afspraak maken. Helaas is hun eerste kans pas op 9 september, dus het is nog lang wachten…
Zodra die afspraak achter de rug is, geven ze me het laatste bewijsstuk dat ik nodig heb, en moet ik het pakket met alle gevraagde bewijsstukken samen naar USCIS sturen. Dan wachten we weer, geen idee hoe lang.
Extra kosten
Oh, en ja, uiteraard kost dit weer geld. Het bloedonderzoek werd gelukkig vergoed door onze verzekering, maar deze specifieke dokterskosten van $ 175 niet, en dan zijn er nog de kosten van het scannen, kopiëren, en printen van ons bewijsmateriaal, het versturen van exprespost, en natuurlijk het vervoer van en naar alles.
Dat klinkt misschien niet als veel, maar onze normale levenskosten kunnen betalen is al een hele opgave, dus dit voelde alsof we onder water werden geduwd… Gelukkig besloot een goede vriend om bijna al die extra kosten heel genereus te doneren, waarvoor we eeuwig dankbaar zijn.
Schaamte en angst
Waarom ik niet meer zo vaak Life Updates post? Voor het grootste deel omdat ik er bang voor ben. Ik ben bang om nóg meer vrienden te verliezen. Om als “negatief” of “zeikerd” gezien te worden. Misschien denken mensen zelfs wel dat we liegen omdat het zo lang duurt en we nog steeds niet uit onze rotsituatie zijn.
Onze woonsituatie is nog steeds kut. David probeert nog steeds een betere baan te vinden. We kunnen nog steeds niet streamen. We worstelen nog steeds met onze mentale gezondheid. David is begonnen met het afbetalen van een schuld uit zijn leven vóór mij (hij heeft er al meerdere afbetaald), wat betekent dat we nog minder geld te besteden hebben. En bovenal hebben we te maken gehad met een aantal extreem stressvolle situaties in het huis waarin we wonen.
Dus ja, ik ben bang om over dingen te praten. En ik schaam me dat ik niet méér kan doen, dat ik niet onafhankelijker ben, en dat ik om hulp moet vragen.
Hulp accepteren
Meer dan tien jaar geleden verloor ik mijn volledige inkomen, omdat ik – kort gezegd – door mijn arbeidsongeschiktheid mijn baan kwijtraakte, maar niet gehandicapt genoeg werd beschouwd voor een uitkering. Maandenlang heb ik het grootste deel van mijn bezittingen verkocht. Mijn (nu) ex en ik moesten een paar jaar lang donaties accepteren in de vorm van geld, eten en andere producten, om een dak boven ons hoofd te kunnen houden. Ik zei toen: nooit meer. Nu ben ik weer terug bij hulp nodig hebben.
Ik weet dat het op de lange termijn wel goed komt. Maar op dit moment hebben we het moeilijk. Mocht je iets kunnen missen, je vindt mijn PayPal-account op de contactpagina van deze website. Elke donatie wordt enorm gewaardeerd (bij voorkeur in dollars, maar PayPal rekent het voor je uit) en 100% daarvan gaat naar boodschappen zoals eten, water, supplementen, tandpasta, toiletpapier, schoonmaakmiddelen, etc.
Enorm bedankt voor je begrip en steun. Het betekent alles voor ons.
Knuff,
Didi
Leave a Reply